Hastane Günlükleri - 4

9 Şubat Pazar 2012

Yine hastanedeyim, döndüm, yine aynı yatış işlemleri ile uğraştık, prosedür her zaman canımı sıkmıştır ama her kurum ve kuruluşun kendine göre kuralları vardır uymak gerekir.

Bu defa tedavim başlıyor, hemşirelerden uzun uzun ön bilgilendirme dinledim burada tedaviler en az 3 hafta oluyormuş, bu ufak bina, bu oda, bu yatak ve bu insanlar en az üç hafta boyunca evim ve ailem olacaklar.  Buranında uzun bir kurallar listesi var, kurallara uyacağına dair bir imza atıyorsun. Çok zor değil bir amaç için buradayım değil mi?

Öfke durumumu yenmeliyim ve hayatıma yeni bir başlangıç yapmalıyım, yeni ve güzel bir iş, belki bir kanalda belki bir şirkette belkide bir dizi setinde bilemiyorum.

Burada 2 doktorunuz oluyor biri asistanınız genelde görüşmeleriniz onunla ve haftada bir uzman doktorunuzu görüyorsunuz o zaten sizin bütün asistan görüşmelerinizden haberdar oluyor.

Benim asistanım F. öyle tatlı biriki, kara kara kocaman gözleri, kıvırcık saçları, küçücük kırmızı dudakları ve sakin ses tonuyla size huzur ve güven veriyor sanki.  Bugün gelir gelmez beni odasına çağırdı annem ile babamın tanışmalarından başladık, benki ayrı bireylerin çocuğu olarak babamın kokusunu bile bilmezken kulaktan dolma bir kaç bilgiyle ona anlatmaya çalıştım her şeyi..

Her şey..... o kadar kesik kesik ki...

Neydim ben? Ne oldum? Nasıl oldum?

Olayları aktarırken duygularımı aktaramıyorum! Üzgün müydüm? Kırgın mı? Kızgın mı?

Hiç bulamıyorum cevapları ne hissediyordum ben çocukken?

Ortaokul ve Lise!

Hepsi, her şey o kadar kesik ve kırık...

Benim çocukluğum, ergenliğim bir yerlerde kayboldu...

Onları burada bulup ne hissedeceğimi öğrenebilecek miyim?

Kendime bir şekilde umut vermem lazım. Korkuyorum, ürküyorum...