Hastane Günlükleri - 3

8 Şubat Çarşamba 

Evdeyim günlük, Okmeyda'nından yeni geldim, neden dediğini duyar gibiyim. Erenköy'den taburculuğumu verdiler kan almak için iki günlüğüne izinli çıktım, daha yeni yatmıştım ama biliyorsun bir insan Akdeniz Anemisi olunca en fazla üç haftalık planlar yapabiliyor. Üç haftada bir mecbursun kan almak için, kontrol için doktora gitmeye, doğduğum günden beri bu böyle, kalıtsal hastalık, genetik hastalık dedikleri bu. Evet, şükrediyorum daha kötü bir şey olmadığına bazen ama bazende isyan edesim geliyor her şeye. Diğer insanlar gibi sırtına çantayı vurup uzun bir yolculuğa çıkamazsın bir yerde üç haftadan fazla kalamazsın, ömrün boyunca bütün planların üç haftalıktır.

Bu nasıl bir şeydir bilir misin? Bilemezsin yaşayan bilir bir de yürekten hissedersen bilirsin. İçini kemirir ve çocukluktan başlar bu kemirmeler çünkü kemik yapın bile farklıdır hem ailenden hem diğer insanlardan.. Hastaneden arkadaşlarınla dışarıdayken kardeş sanırlar seni ve bir tek onların yanında rahat olabilirsin olabildiğince çünkü saklaman gereken hiçbir şey yoktur. Onlarda yaşadıklarını yaşamıştır, acılarını çekmiştir.

İlk okula yazılmak istediğimde sarılık zannedilip kapılardan kovulmuştum ben, ilk işime girdiğimde de bununla ilgili onca sorunlar yaşadım.

İnsanlara kabul ettirmen zordur, devlet bile sana %70 özür oranı verir ama ne özürlüsündür ne sağlam arada kalmışlık hep yer bitirir dedim ya deminde kemirir içini belki bu yüzdendir çektiğin psikolojik sorunlar doğduğun günden beri hep aradasındır.

Yarın geri döneceğim Erenköy'e ve oradaki arkadaşlara, hemşirelere herkese anlatmak durumunda kalacağım tüm hayatım boyunca olduğu gibi sil baştan ince ince anlatacağım çünkü ya yanlış anlarlarsa ya bulaşıcı sanarlarsa diye bir korku saracak tüm bedenimi.

Anlatması zor yaşaması ondan daha zor.