Biraz özele inelim... Koşup koşup kucağına atlamak istediğiniz zamanlarda donup kalır mısınız? O'na onu çok özlediğinizi söylemek isteyip susmak zorunda kaldınız mı? Duygu haykırmak isteyip, karşılık alamamaktan veya terslenmekten korktuğunuz anlar oluyor mu?
Ben çok korkuyorum!
Çok kolay güvenen ve kendini insanlara açan biri değilimdir.. Kolay kolay dost olamam kimseyle bugün en yakın arkadaşımla bile 10 sene icinde dostluğumuz gerçek bir dostluk kıvamına girdi... Gönül işlerine gelince kolay kolay kabul edemiyorum kimseyi tenimde, yanımda eğer kabul ettiysem bu seferde vazgeçemiyorum. Elimden geleni yapıyorum dostlarım içinde, aşklarım içinde ama bazen tek başına çabalamak yetmiyor ve olmayınca olmuyor.
Biliyorsunuz artık, kaybetmekten korkuyorum ben!
Bazen bu beni çok fazla hata yapmaya sürüklese bile korkuyorum işte... Siz korkmuyor musunuz? Birine alışıyorsunuz, onunla olmaya, eğlenmeye, onu öpmeye, onunla dertleşmeye hatta yanında uyumaya bile alışıyorsunuz, ve sonra hoop kayboluyor, kaybediyorsunuz, sizden uzaklaşıyor, yok oluyor...
Bu sizi korkutmuyor mu? Üzmüyor mu?
Beni kahrediyor, üzüyor..
Yine böyle bir durumdayım işte korkak, ürkek... VE KARMAKARIŞIK!!!