Belki de hiç doğmayacak.....
Ne kadar zamandır hiç tam olarak mutlu hissedemiyorum kendimi unuttum en son ne zaman hiçbir şey düşünmeden yüzüme kocaman bir gülücük yerleştirmiştim hatırlamıyorum gerçekten..
Bıktım artık evet bıktım artık!
Yalnızlığı denedim olmadı, kalabalığı seçtim yine olmadı.
Ne ben hayatımdaki insanları mutlu edebildim ne de onlar beni... Terketmek mi gerekiyor bu lanet dünyayı? Zayıf ve aciz insanlar gibi çekip gitmek mi gerekiyor?
Hayatı bir yerinden tutuyorum diğer taraf bozuluyor... Başa çıkamıyorum artık sürükleniyorum hayat ile neredeeeeeen eserse o yöne..
Tam güzel bir işim var, yeni bir aşk için sağlam adımlar atıyorum derken, elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi mutsuz ve ağlamaklıyım bu gece....
Sebebi o kadar önemli değil ama neden olduğu çok önemli, boğazım düğümleniyor anlatamıyorum... Ben zaten ne zaman kime ne anlatmayı becerdim ki?
Evet evet sorun sizde değil bende...
Hayatıma giren herkesden ve her şeyden özür dilerim..
Ne iyi bir sevgili olabildim? Ne de iyi bir dost.. İyi bir oyun partneri bile olmayı beceremedim ki ben?
Bırakın kaynasın kahvenin suyu, sigaram parmaklarımın ucunda kendi kendine yanmakta... Göz yaşlarım klavyeye düşerken...
Sizi Cem Karaca'nın mükemmel şiiri ile baş başa bırakıyorum..
Hep Kahır
Dur! bırak kaynasın kahvenin suyu,
Bana İstanbul'u anlat nasıldı?
Bana boğazı anlat nasıldı?
Haziran titreyişlerle kaçak yağmurlar ardı
Yıkanmış, kurunurmuydu yine o yedi tepe
Ana şefkati gibi sıcak bir güneşle
İnsanlar gülüyordu de
Trende, vapurda, otobüste,
Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle.
Hep kahır, hep kahır, hep kahır
Bıktım be...
Dur! bırak, kalsın, açma televizyonu
Bana istanbulu anlat nasıldı?
Şehirlerin şehrini anlat nasıldı?
Beyoğlu sırtlarından yasak gözlerimle bakıp
Köprüler, sarayburnu, minareler ve halice öv
Diyiverdin mi bir merhaba, gizlice
İnsanlar gülüyordu de
Trende, vapurda, otobüste
Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle.
Hep kahır, hep kahır, hep kahır
Bıktım be...
Dur! bırak, kımıldama, kal biraz öylece n'olur
Kokun istanbul gibidir, gözlerin istanbul gecesi
Şimdi gel sarıl, sarıl bana kınalım
Gökkubbenin altında ordada beraber
Çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayali
Hasretinin çölünde sanki bir pınar gibi
İnsanlar gülüyordu de
Trende, vapurda, otobüste
Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle.
Hep kahır, hep kahır, hep kahır
Bıktım be...
Cem Karaca
Cem karaca favormdir.. teşekkür ederim.. bu araad kendi kendini suçlamamalısın. herşeyde bir hayır olduğunu düşünmelisin.. Kendi içindeki güzellikleri görmelisin. Bağımlı değil sadakat sahibi olmalısın. Ve dostluk sadakati gerektirir. kim ki üzüyor seni o mtlaka çok üzülecektir. Küçü bir öykücükle yorumumuzu kaymaklı hale getireliqm..
YanıtlaSilKüçük balık, yiyecek bir şey sanıp süratle atıldı çapariye. Önce müthiş bir acı duydu dudağında... Sonra hızla çekildi yukarıya. Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü. Neye benzerdi acaba gökyüzü. Balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu ve küçük balık anladı yolun sonunun geldiğini. Koca denizlere sığmazdı, oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende, cansız dostlarına değiyordu ister istemez. Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine. Yavaşça karardı dünya; başı da dönüyordu. Son kez düşündü derin maviyi, beyaz mercanı, bir de yeşil yaosunu.
İşte tam o sırada eğilip aldım onu, yürüdüm deniz kenarına. Bir öpücük kondurdum başına. Sade bir törenle saldım denizin sularına. Bir an öylece baka kaldı, sonra sevinçle dibe daldı gitti. Teşekkürü de ihmal etmemişti, birkaç değerli pulunu avuçlarımda bırakarak. Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme: "Neden yaptın bunu?" diye sorar gibiydiler.
"Bir gün" dedim, "Bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük balık kadar çaresiz, son ana kadar hep bir ümidim olsun diye."
Ümidinizin kalmadığı anlarda, bu hikâyeyi düşünüp, teselli bulabilirsiniz.
Teşekkür ederim bir umut doğdu sayende fikrime....
YanıtlaSiluçuç seni seviyoruz ki biz:( Varlığın yeter kendi kendini suçlama ama:(
YanıtlaSil_mavi_