Ayrıldık, peki şimdi ne olacak?

Her ayrılığın ayrı bir hikayesi vardır. Benim ayrılıklarımın sonu hep aynıdır. Bağımlılık hastalığım var benim. Her şeye bağımlı oluyorum nedense? Kolaya, çaya, kahveye, insanlara, oyunlara, işime hemen bağımlı oluyorum. Onlarsız yaşamak aklımın ucuna gelse nefesim kesiliyor.

Bu yüzden ayrılıklar benim için zor oluyor. Sevmesemde, aşık olmasamda.. Olacak bu sefer seveceğim, sevileceğim diye başladığım bir ilişkiydi sonuncusu, ortak noktalarımız vardı onunla, ikimizde yazmayı seviyorduk ben aklıma geleni yazıyordum, o edebi yazılar yazıyordu, blogumu okuyor yorumlar yapıyordu ve hoşuma gidiyordu, hafta sonları birlikte kafaları çekiyor günün ilk ışıklarına kadar sohbet ediyorduk, evet çok yüksek bir aşk değildi bizimkisi öyle onu görünce titremiyordum, zaten bir film değildi ki benim hayatım..

Ama gittikçe ısınmaya başlamıştım ona, önceki yaşadığım kırgınlıkların cezasını ona çektirmemeye karar verdiğim gün terk etti beni. Sonra geri dönmek istedi, bir sözümü yanlış anlayıp yine çekti gitti. Üzülmedim ama çok ağladım, ne olursa olsun bir ayrılıktı sonuçta.

Artık beni aramayacak, beni dinlemeyecek, blogumu okumayacak yorum yapmayacak, mızmızlanmayacaktı, artık o olmayacaktı..

Bu bile yeterdi sabahlara kadar ağlamam için.

Special K'yi daha yeni atabilmişken tenimden hatta belki atamamışken ona gerekli ilgiyi gösteremedim belkide, belkide gösterdim o almadı, sorun kimde ve ya nede gerçekten bilmiyorum.

Sanırım bende, bağımlılık problemimi aşmam lazım..

İnsanlar istedikleri zaman gelip, istedikleri zaman giderler..

Hatta o kadar istedikleri zaman gelirlerki sırf gösteriş olsun diye ellerinden tuttukları yeni sevgilileri ile zorlarlar sınır kapılarını.

Ama unuttuğun bir şey var Avalon Prensi, sen kendin söyledin

Belkide bundan sonra hayatımda hiç kimse senin gibi yaklaşmayacak bana ve üzecekler beni

diye...

Peki onlar seni üzerken, seninde beni hala üzmeye çalışman normal mi?